Zevenhonderd gevluchte personen slapen op de grond. Al dagenlang. We zien beelden van deze personen, vrouwen, kinderen en mannen. Omringd door een zee van witte plastic dekens en vuilniszakken. Op de meeste beelden zie je groepjes bij elkaar. Bijna nooit een individu. Ze worden vaak gepresenteerd als ‘een groep’. In termen van ‘zij’.

Ondertussen wordt in harde taal over deze gevluchte personen gesproken. Er ontstaan zelfs nieuwe woorden: ‘asielchaos’, ‘asielcrisis’, ‘asielplaag’, ‘asielramp’ en ‘asielfrustratie’. Jonge mannen vertellen in de Telegraaf dat ‘deze groep’ weinig te verliezen heeft en hier is om de boel te verpesten, maar dat de dorpsbewoners in het nabije Ter Apel ‘er keihard tegen in zullen gaan’. Staaltje ‘asielagressie’ zou ik zeggen. Deze gevluchte personen worden gedefinieerd in termen van chaos, agressie, frustratie en dus gevaar. Taal doet er wel degelijk toe. Negatief taalgebruik vormt onze beeldvorming. Zo worden gevluchte personen gereduceerd tot enkel een probleem, een last, een plaag, iets wat je zo snel mogelijk operatief moet verwijderen, als een kankergezwel.

Dit narratief laat zien hoe openlijk racistisch en discriminerend een deel van de samenleving is. Deels is dit een uiting van xenofobie, maar net zo goed van islamofobie. Iemand schreef op Twitter naar aanleiding van het overlijden van een baby van drie maanden in Ter Apel dat hij het sneu vindt als een Oekraïense baby zou komen te overlijden maar blijheid ervaart wanneer het een islamitische ‘zandaap’ betreft (het account is inmiddels verwijderd).

Maar er is nog meer aan de hand. 

Lees de column verder op NieuwWij: Crisis Ter Apel komt door gebrek aan empathie met wie niet op 'ons' lijken - Nieuw Wij

Bron: NieuwWij