Abigail is een van de persona’s die Movisie opstelde in het kader van Ditwerktwel.nl, een alliantie bestaande uit WOMEN Inc., Bureau Clara Wichmann, Movisie, WO=MEN en de Nederlandse Vrouwen Raad. Deze alliantie heeft als primaire doelstelling het bevorderen van een gelijke positie van vrouwen en mannen, in het combineren van betaalde arbeid en onbetaalde zorgtaken in Nederland. Hierbij wordt vooral de focus gelegd op vrouwen in een financieel kwetsbare positie. Dit jaar komt de samenwerking binnen deze alliantie ten einde. Reden om de vier persona’s in aparte artikelen nog een keer in de spotlight te zetten. Deel 1: Abigail.

Abigail, kun je iets over jezelf vertellen? 

Ik ben 40 jaar en woon samen met mijn partner. We hebben twee kinderen, een dochter van 10 en een zoon van 9. Mijn man werkt en zorgt voor het inkomen. Mijn dochter heeft een anderswerkend lichaam en een mentale beperking. Ik zorg voor haar, daardoor heb ik recht op een persoonsgebonden budget (PGB). 

Waar krijg jij energie van? 

Ik kan genieten van de zorg voor mijn kinderen. De extra zorg voor mijn dochter vind ik belonend en prettig. Ik heb het gevoel dat ik gelukkig ben als ik anderen help. Zo doe ik af en toe vrijwilligerswerk in de kerk en pas ik vrijwillig op voor vriendinnen. Ik kan ook genieten van wandelen of bloemschikken. Door corona is het niet mogelijk, maar voorheen ging ik graag naar het terras met vriendinnen. 

Hoe zag jouw leven er vroeger uit? 

Mijn jeugd brengt vooral negatieve herinneringen naar boven. Ik zat in een ingewikkelde thuissituatie en heb mijn broer op een vervelende manier verloren. Deze trauma’s hebben ervoor gezorgd dat ik een periode depressief was. Ik heb een mbo-opleiding afgerond en ben toen in de horeca gaan werken. Daarna werkte ik op kantoor als secretaresse. In deze periode ben ik veel verhuisd, waardoor ik nooit echt houvast kon creëren. Sinds de geboorte van mijn eerste kind heb ik geen eigen inkomen. Dat was mijn eigen keuze, mijn man verdient genoeg om ons te onderhouden. Zo kan ik de zorg voor mijn dochter volledig op me nemen. 

Het idee dat een ander voor mijn meisje zorgt, voelt niet vertrouwd

Hoe ziet jouw leven er nu uit? 

Tegenwoordig ben ik vooral druk met de zorg voor mijn kinderen. Sinds mijn 30ste ben ik mantelzorger voor mijn dochter. Doordeweeks wordt zij vroeg opgehaald voor de dagopvang. Ik zorg ervoor dat ze op tijd klaar is. Ik til haar uit bed en breng haar naar de douche. Alles wat ze niet zelf kan, doe ik voor haar: wassen, aankleden en haren kammen. Als ze is opgehaald, heb ik tijd voor mijn zoon voordat ik met hem naar school fiets. In de middag, rond twee uur, komt mijn dochter thuis. Dan zet ik voor haar klaar waar ze zin in heeft: kleurspulletjes of speelgoed. ’s Nachts moet ik haar twee of drie keer omdraaien omdat ze anders pijn krijgt in haar benen. Ik probeer de mantelzorgtaken te verdelen met familie en met mijn partner omdat het vermoeiend is om alles zelf te doen. Ik merk dat ik dat toch lastig vind. Het idee dat een ander voor mijn meisje zorgt, voelt niet vertrouwd. Kunnen zij dat wel? Belast ik ze er niet mee? Naast dat ik mijn dochter fysiek moet helpen, maak ik me ook zorgen om haar. Ze is soms heel verdrietig en dan weet ik niet waarom. Het kan echt heel zwaar zijn. De zorg voor mijn dochter voelt bijna als een baan. Je kan stellen dat ik te veel ballen in de lucht probeer te houden. 

Hoe zie jij de toekomst? 

Dat ik beter kan omgaan met mijn zorgtaken en die beter kan delen met familie en anderen. Ik hoop dat mijn kinderen in alle vrijheid en zonder stress mogen opgroeien en zelf gezonde kinderen ter wereld mogen brengen. Ik hoop verder meer vrije tijd te hebben zodat ik meer mijn steentje kan bijdragen aan de maatschappij. Door vrijwilligerswerk te gaan doen. Denk aan helpen op de kinderboerderij. Dat lukt mij nu niet want mantelzorg komt altijd op de eerste plaats. Als de kinderen zelfstandig en financieel stabiel genoeg zijn om uit huis te gaan, wil ik een aantal dagen betaald gaan werken. 

Ik wil graag meer begeleiding en duidelijkheid

Wat heb je nodig? 

Ten eerste, vind ik de weg naar het krijgen van een PGB of Wmo te ingewikkeld en ontoegankelijk. Ik wil graag meer begeleiding en duidelijkheid. Ook voor vrouwen die een periode niet hebben gewerkt. Hoe werkt het ook alweer? Waar liggen mijn kansen? Hoe krijg ik weer zelfvertrouwen? Daarnaast denk ik dat er een andere blik moet komen op het PGB. Waarom wordt dit niet gezien als inkomen? Ik kan nu geen lening bij een bank afsluiten omdat het niet meetelt als inkomen. Daarnaast moet ik anderen leren te vertrouwen. Er staat genoeg hulp en ondersteuning klaar, mensen die de zorg voor mijn dochter kunnen overnemen. Maar ik vertrouw ze niet en ik vraag er ook te weinig naar. Ik moet leren om meer hulp te accepteren.