Blog: Heinz opende mijn ogen

Wie één leven redt, redt de hele wereld. Een prachtig joods spreekwoord, waar ik nog wel eens aan moet denken tijdens mijn werk voor Dementiezorg voor Elkaar. Dementiezorg voor Elkaar is een praktijkverbeterprogramma, gefinancierd door het Ministerie van VWS, waar Movisie in participeert als een van de consortiumpartners. Doel van het programma ‘Dementiezorg voor Elkaar’ is de kwaliteit van leven van thuiswonende mensen met dementie verbeteren door de zorg en ondersteuning nog meer dan nu af te stemmen op hun persoonlijke leefwereld, over de grenzen van wonen, zorg en welzijn heen.

In de praktijk van de dementiezorg en -ondersteuning zijn er veel belangrijke onderwerpen: casemanagement, ontschotting, ketenfinanciering, netwerkorganisatie. Onderwerpen die de aandacht verdienen, maar waar, eerlijk gezegd, mijn hart niet sneller van gaat kloppen. Toch stuit ik regelmatig op pareltjes, op schrijnende verhalen, maar ook op inspirerende voorbeelden.

Oplossingen

Onlangs nog. Ik sprak met een beleidsadviseur van een gemeente. Zij vertelde me dat een man van in de zeventig voor zijn bijna honderdjarige moeder zorgt. Hij wordt zelf echter ziek. Eigenlijk moest hij opgenomen worden in het ziekenhuis om behandeld te worden. Dat zou dan vervolgens wel betekenen dat zijn moeder niet langer thuis kan wonen en opgenomen moet worden in een verpleeghuis. En dat is iets wat veel mensen niet willen. Het beleid van de overheid is er ook op gericht dat mensen langer thuis wonen – liefst met zoveel mogelijk kwaliteit van leven. Zou er niet een oplossing thuis te realiseren zijn? Gelukkig zijn er korte lijntjes tussen gemeente, huisarts en ziekenhuis. Hoewel dit ‘gezin’ al maximaal gebruik maakt van Wmo-voorzieningen, besluit de gemeente ruimhartig te zijn. De zorg en ondersteuning thuis worden opgeplust zodat deze oude dame thuis kan blijven wonen, zolang als haar zoon in het ziekenhuis verblijft. Weer een ‘leven’ gered! Dit soort oplossingen gun je iedereen.

Speciaal voor ons

In het programma Dementiezorg voor Elkaar zet Movisie in op kennis delen. Het is de kunst om kennis op een aantrekkelijke manier te presenteren. Ik vind het een uitdaging om lezers te raken. Te raken met échte verhalen van échte mensen. Om dat vervolgens in een breder kader te plaatsen: wat leren we hiervan, waarin verschilt dit van andere aanpakken, wat maakt deze situatie uniek. Dat ‘raken’ laat zich lang niet altijd orkestreren. Nooit wist iemand me zo te raken als Heinz.

Heinz

Met collega Ilse Zwart interviewde ik hem op een warme zomerse dag. Met het onderwerp dementie bezig zijn, kan in mijn ogen niet zonder mensen met dementie erbij te betrekken. Niets over hen, zonder hen! Het werd een inspirerend interview – over de oorlog, over zijn huwelijk, over de ziekte. ‘Niemand wil toegeven dat ‘ie dementie heeft. Je kunt er wel tegen vechten, maar dat heeft geen zin. Ik word daar alleen maar beroerder van. Probeer er wat van te maken! Ermee te koop lopen is weer iets anders.’ Heinz was opvallend open. Hij had me gedurende het interview al verschillende keren geraakt. Maar wat zijn vrouw me na afloop vertelde, raakte me veel dieper. Van officiële instanties moest Heinz niet veel hebben, maar speciaal voor ons bezoek had hij het paadje geveegd. Speciaal voor ons! Wie is hier nou bijzonder, dacht ik. Heinz heeft me die dag gered om niet te verzanden in wetten en jargon, maar aandacht te hebben voor gewone, bijzondere mensen.