De HTS was geen succes. Het doorrekenen van betonnen vloeren met steeds een andere dikte wapeningsstaal kon me niet boeien. Het leek mij dat daar computerprogramma’s voor waren. En als ze er niet waren, wilde ik ze zelf wel schrijven. Dat leek me leuker en nuttiger dan het maken van de berekeningen. Het was dus niet verrassend dat ik uiteindelijk in de ICT belandde. Ik was een goede programmeur en voelde me thuis in het ‘mannenwereldje’. Dat mijn mannelijke leeftijdsgenoten al snel leidinggevende functies kregen en ik niet, ontging me. Dat gesprekken tussen mij en een vrouwelijke collega ‘theekransjes’ werden genoemd, ongeacht het onderwerp, ontging me niet. Het stoorde me maar ik had geen idee dat het een symptoom van een groter probleem was.

Solliciteren

Bij de sollicitatie naar een nieuwe baan kreeg ik te horen dat er geen onderhandeling over het salaris mogelijk was. Uiteraard accepteerde ik dat. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik later van een mannelijke collega hoorde hoeveel hij verdiende. ‘Ja, ik heb goed onderhandeld,’ zei hij. Toen ik tegen mijn leidinggevende zei dat ik vond dat ik recht had op hetzelfde salaris als mijn collega, antwoordde hij: ‘Tja, dan had je maar moeten onderhandelen. Dat je gelijk hebt, wil niet zeggen dat je ook gelijk krijgt.’ En dat was het einde van het gesprek. Een jaar later bleek de betreffende collega opeens mijn nieuwe leidinggevende te worden. ‘Ze hadden me gevraagd om te solliciteren. Jou niet?’ Nee, dus. Dat was de eerste keer dat ik dacht dat het misschien uitmaakte dat ik vrouw* was.

Vrouwenwereld

Na mijn transitie werkte ik in het Open Leercentrum van een ROC. Een ‘vrouwenwereld’ waar de enige andere man een leidinggevende functie had. Toen hij met pensioen ging, werd mij gevraagd om te solliciteren naar zijn functie. Ik had er geen zin in en in plaats van een van mijn vrouwelijke collega’s te vragen, die er allemaal al langer werkten dan ik, trokken ze een man van buitenaf aan.

Doel bereikt?

Over ‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ staat op Wikipedia: ‘Ruim 30 jaar later leek de campagne zijn doel bereikt te hebben. Waar in 1990 nog 25% van de vrouwen economisch zelfstandig was, betrof dat in 2018 65%. Wel is het opvallend dat vrouwen over het algemeen vaker dan mannen in deeltijd werken, en minder verdienen dan mannen.’

Ik stel een vervolgcampagne voor: ‘Een slim bedrijf is op alle genders voorbereid.’

Door Robert Witte, schrijver
Foto door Merlijn Doomernik

*Strikt genomen was ik ook toen geen vrouw, het was hoe iedereen (inclusief ikzelf) mij zag.