Blog: Dagboek van Sonja Liefhebber: wie heeft er nu drie laptops thuis?

Donderdag, 8.00 uur
Ik moet uit bed… de kinderen zijn nog niet wakker. Zal ik me omdraaien of volgens het gisteren democratisch opgestelde dagschema opstaan? Uit bed, als ik me nu al niet meer aan het schema houd… ’

Donderdag, 8.30 uur
Ik heb Kevin al drie keer geroepen: ‘We hadden toch afgesproken dat jij de ontbijttafel zou dekken.  ‘Mahaam, mag ik na het eten nog even op de PlayStation?.’ ‘Nee lieverd, je zou eerst een half uurtje lezen en dan aan je schoolwerk. Na de lunch heb je tijd om te gamen’ ‘Maar mam, wat maakt het nou uit? Ik kan toch eerst een uurtje spelen en daarna aan het werk?’ ‘Nou, dat lijkt me niet handig want als jij speelt kan je broer zich niet concentreren (lees: dan kan ik me niet concentreren)’ ‘Jeetje zeg, jij weet ook altijd alles te verpesten!’  

Donderdag, 10.00 uur
Ik probeer mijn eigen werk te doen. ‘Wat moet ik nou ook alweer doen, mam?’, vraagt mijn oudste. ‘Kijk even in je klapper die ik gisteren heb gemaakt.’ ‘Jaaahh, bij drama staat een opdracht die helemaal niet voor onze klas is. Ik snap het niet eens.’ ‘Laat me eens kijken… monologen… tja, ik weet het ook niet. En het eerste deel van de opdracht? Dat is toch best leuk? ‘Maar als dit niet voor onze klas is, dan maak ik het straks voor niets… Ik ga wel Engels doen.’ ‘Oké, maar volgens mij stond er ook dat als je het te laat inlevert, je een punt aftrek krijgt per dag, is het misschien een idee om je juf te mailen?’ ‘Jaaah, doe jij dat dan?’

Donderdag, 11.25 uur
Ik kijk op de klok. Shit, een teamoverleg gemist. Waarom hoor ik eigenlijk geen belletje? Oh, je moet het programma na ieder gesprek afsluiten. Ik haal iets te drinken en loop langs mijn oudste. ‘Ben je YouTube-filmpjes aan het kijken? Lijkt het je niet slimmer om je mobiel even weg te leggen? ‘Mahaam’, roept Melle. ‘De wifi valt steeds weg… spelling gaat echt niet zo hoor… niets werkt ook hier in huis. Lieverd, ga dan maar iets anders doen.’ ‘Zoals gamen, mam…?’ ‘Nee lieverd, zoals begrijpend lezen …’ ‘Maar dat was toch extra, dat ga ik dus echt niet doen…’

Donderdag, 12.00 uur
Ik krijg een mailtje van de juf… Is alles goed bij jullie? Ik zie dat Melle nog maar twee dingen heeft gedaan. ‘Lieverd, ik heb een mail van de juf, ze ziet niet dat je bezig bent, hoe komt dat denk je…?’ ‘Ja… ik ben wel bezig hoor’  ‘Ok, dan komt het wel goed (lees: moet toch af en toe even meekijken).’ Na een tijdje mailt de juf weer: Nee, ik zie echt nog niets. Trouwens, je krijgt zo een vragenlijst om te kijken of alles lukt bij de ouders, zou je die nog even willen invullen?

Donderdag 13.00 uur
’Lunchtijd`, roep ik. ‘Maar ik heb nog geen honger’, zegt Melle. ‘Nee, ik ook niet’, zegt mijn oudste, ‘Kan toch wel later?’ ‘Maar lieverds, dan kan ik straks telkens boterhammen gaan maken. Nee, we gaan nu eten. Wie zou de tafel dekken?’ ‘Dat staat niet op het schema, mam, doe jij het maar.’

Dinsdag, 23.00 uur
Mijn ervaring is dat het vrijwel onmogelijk is om thuis te werken met kinderen om je heen. Want wie heeft er nu drie laptops of drie bureaus? En welke kinderen werken er nu geheel zelfstandig, proberen ze niet allemaal onder het huiswerk uit te komen? En wie houdt het vol met al die tele-overleggen de hele dag? Gelukkig was de school van mijn kinderen bereid een tablet te lenen, is mijn werkgever nu zo aardig om kantoormeubilair ter beschikking te stellen, bood een collega aan dat ik bij haar thuis een dag kon werken, zorgt de vader een dagje extra voor de kids en is er een andere alleenstaande moeder waar ik de kids een middagje kan stallen. En dankzij tips van collega’s, buren, mijn eigen kinderen en een artikel van NJi gaat het nu een stuk beter. Het is even de eerste weken doorkomen, leren en ervaren, stil staan en vooral ook hulp accepteren van de mensen om je heen. Maar als je dat niet hebt en dan ook nog de boodschap krijgt dat het allemaal nog wel vier weken langer kan gaan duren? Ik houd mijn hart vast.