Deze inwoners deden niet allemaal zelf een aanvraag voor ondersteuning. Soms deed de ggz-instelling waar zij werden behandeld dat voor hen en soms deed de woningverhuurder dat. De ervaring in Zeist is dat mensen eerst zelf hun problemen proberen op te lossen. Maar soms lukt dat niet meer en groeit het hen boven het hoofd. Het gaat hier om ontwrichtende situaties: complex trauma, dwanghandelingen, angst- en paniekstoornissen, verslaving, depressie en suïcide. Jesse zegt: 'Ik was heel druk. Ik was dag en nacht aan het klussen. De buren stuurden de politie op me af.'

Daarnaast speelden lichamelijke en sociaal-maatschappelijke problemen: chronische ziekte, schulden en isolement. Deze problemen werden na verloop van tijd allesoverheersend en uitzichtloos: twee geïnterviewde inwoners dreigden met hun gezin uit hun woning gezet te worden. De geïnterviewden beseften dat ze dit niet langer alleen konden oplossen en dat er hulp nodig was. Myrna: 'Er zijn hele nare dingen gebeurd, er was bedreiging, criminaliteit en ik wist niet waar ik heen moest.'

Niet van het kastje naar de muur

Lang niet iedereen weet de juiste kanalen voor ondersteuning te vinden, maar dat hoeft ook niet. Eén van deze inwoners klopte zelf aan bij de gemeente. Hij was op de hoogte hoe het aanvraagproces zou verlopen en vond dit niet spannend of eng. Bij de anderen zijn de contacten met de gemeente gelegd via de woningverhuurder of de hulpverlener bij de ggz. Zij herinneren zich niet meer precies hoe het contact tot stand is gekomen. Ook deze inwoners vinden dat de aanvraag soepel is verlopen. Jesse: 'Iemand belde de gemeente en die heeft volgens mij het sociaal team ingeschakeld. Toen kwam de wijkconsulent en hebben we een heel goed gesprek gehad.'

Alle aanvragen voor psychische ondersteuning werden snel na het eerste contact met de gemeente toegekend. Inwoners herinneren zich niet dat daarover twijfel bestond of onderzoek heeft plaatsgevonden. Dick geeft aan: 'De aanvraag werd bij het eerste bezoek toegezegd en de hulp is meteen gestart.' De ervaring in Zeist is dat inwoners snel bij de juiste ondersteuning terechtkomen en niet van het kastje naar de muur worden gestuurd.

Passende ondersteuning

Welke ondersteuning er aangevraagd en geboden is, werd steeds in overleg tussen de inwoner en de ondersteuner van het wijkteam afgesproken. Dee ondersteuner biedt in eerste instantie de hulp. Jesse: 'Bij mij zijn er gaandeweg plannen gemaakt. Elke keer keek ik samen met mijn ondersteuner naar wat ik wilde bereiken. Daarna keken we of dat me lukte. En als ik iets had gedaan, dan werd dat uitgebreid en gingen we weer een paar stapjes verder.'

In de periode daarna spraken ze ook over mogelijkheden voor hulp op andere gebieden. Dick: 'Ze raadde me aan om overdag iets buitenshuis te gaan doen en vaker de deur uit te gaan. Ik zat thuis alleen maar te zitten.' Alle geïnterviewden hebben de stapsgewijze invulling en uitbreiding van de ondersteuning als positief ervaren. En gaven aan dat ze daarin zelf een stem hebben gehad. Dick: 'Mijn plan wordt inderdaad bij iedere verlenging geëvalueerd en aangepast. En daar heb ik inspraak en inzage in. Ik kan meedenken en veranderingen aanbrengen.'. De ondersteuning sluit ook aan bij het tempo en de mogelijkheden van de cliënt. Jesse: 'Er zat geen druk op, omdat je het samen kunt doen, in overleg.' Kortom, uit de ervaringen blijkt dat er samen met inwoners is (en wordt) gezocht naar oplossingen die passen bij hun eigen wensen en keuzes.

Dit is een verkorte versie van een artikel dat eerder bij MIND Platform verscheen. 

Lees het hele artikel hier