‘Wat zou jij doen?’

Vijf jaar bestaat Kopkrakers nu, dat is ontwikkeld door een consortium van organisaties. Naast Movisie zijn dat Muzus, TNO en SAM – de beroepsvereniging voor uitvoerend professionals in het publiek sociaal domein, Divosa en de Landelijke Cliëntenraad. Kopkrakers is speciaal gemaakt voor professionals, zoals consulenten, klantmanagers en adviseurs werk en inkomen die anderen begeleiden in het (weer) oppakken van werkzaamheden of activiteiten die aansluiten bij jou interesses en mogelijkheden. Met Kopkrakers ga je aan de hand van vaste stappen, een handleiding, kennisbladen en met een app, een gedachtewisseling aan met collega’s. Die gedachtewisseling gaat over dilemma’s die zijn ontleend aan casussen die uit de daadwerkelijke praktijk komen. ‘Inmiddels zijn dat er twaalf maar binnenkort voegen we er twee aan toe’, zegt Lammersen. Kopkrakers is nog steeds in ontwikkeling, benadrukt ze. 

‘De essentie is de gedachtewisseling, je krijgt meer inzicht in elkaars professie’

Iedere casusbeschrijving eindigt met een vraag – (‘Wat zou jij doen?’) waarbij de deelnemers kunnen kiezen uit twee opties. Kies je er bijvoorbeeld voor – zoals bij de casus over ‘Jeanne’ – om te werken aan het versterken van het probleemoplossend vermogen van haar of kies je ervoor om Jeanne een sollicitatietraining te laten doen? Lammersen: ‘Er is geen goed of fout antwoord. De essentie is de gedachtewisseling, het met je collega’s reflecteren op de keuzes. En op de vraag welke afwegingen aan je keuzes ten grondslag liggen. Het legt drijfveren, kennis en ervaring bloot. Je krijgt meer inzicht in elkaars professie.’

Gebeurt die reflectie op de dagelijkse werkvloer dan niet?

Lammersen: ‘Wie ben ik om daar in zijn algemeenheid iets over te zeggen? Maar goed, we krijgen als ontwikkelaars wel regelmatig van professionals te horen dat ze Kopkrakers heel interessant vinden. Dat roept bij mij dan inderdaad de gedachte op: kennelijk gebeurt dit niet in de dagelijks praktijk.’  

‘Overigens’, voegt ze toe, ‘zijn er ook professionals die elkaar wel weten te vinden in de praktijk en even gaan sparren.’ Maar een meerwaarde van Kopkrakers is voor Lammersen ook dat je met een groep van zeven à acht professionals buiten die dagelijkse routine ervaringen uitwisselt. ‘En dat je door ermee te werken echt even een momentum voor reflectie plant.’

Komt bij Kopkrakers ook de vraag aan bod of consulenten, klantmanagers en adviseurs werk en inkomen die anderen naar werk begeleiden, voldoende professionele autonomie hebben?

Lammersen: Ja, die komt zeker aan de orde. Want de vraag is altijd: hoeveel ruimte krijg je ook om bij de casussen voor optie 1 of 2 te kiezen? Terugkomend op de casus over Jeanne: is er überhaupt de ruimte om in te zetten op het versterken van het probleemoplossend vermogen of wordt er door de organisatie gezegd: ‘Kom, we gaan meteen voor de sollicitatietraining.’ De bespreking van de casussen roept ook dit soort vragen op: vanuit ons vak bezien, wat is een goede oplossing? Wat vinden wij hier nu van? Wat is wijs om te doen? Dit alles maakt ook dat je gaat staan voor die professionele autonomie.’