De meest romantische nacht van mijn leven

Precies 20 jaar geleden was ik midden in de nacht aan het werk op het stadhuis van Amsterdam. Het was chaos. Samen met de portier moest ik een enorme vloed aan televisieploegen, fotografen en andere journalisten in toom houden. Zij waren vanuit de hele wereld gekomen om vast te leggen hoe vier stelletjes elkaar hun ja-woord gaven. Even waren zij - en met hen Amsterdam en Nederland - wereldnieuws.

Hoe was ik daar terechtgekomen? Henk Krol en de Gay Krant hadden jaren eerder het initiatief genomen: ook paren van hetzelfde geslacht moesten voor de wet kunnen trouwen. Job Cohen zorgde als staatssecretaris voor De Wet Openstelling Huwelijk. En vanaf 1 april 2001 kon dan eindelijk iedereen trouwen, in heel Nederland. Vanzelfsprekend wilde Henk Krol daarbij zijn met de stellen met wie hij hiervoor had gelobbyd. Hij benaderde de gemeente Amsterdam waar Cohen inmiddels burgemeester was geworden.

Als beleidsvoorlichter en voormalig woordvoerder van de Gay Games die in 1998 Amsterdam tot ‘The Gay way to Europe’ hadden gemaakt, mocht ik samen met een paar collega’s die klus uitvoeren. Krol had hotel The Grand als locatie in gedachten, maar we kozen voor de Raadszaal van het stadhuis en burgemeester Cohen als trouwambtenaar. Dit was tenslotte niet zomaar een feestje, maar een politieke mijlpaal waar Amsterdam beretrots op was. Tijdens de persconferentie vraagt een Japanse journalist enigszins vertwijfeld of dit huwelijk voor homo's nu ook op de scholen gepromoot zal worden. ‘Jazeker, en ver daarbuiten,’ luidt het antwoord van Cohen.

Ik had me niet gerealiseerd dat het zo mooi zou zijn: de aankomst van de koetsjes

Was ik voorbereid op alle persaandacht? Ik had in ieder geval nooit willen missen dat in de drukte een cameraman van het NOS-journaal met zijn microfoon op het hoofd van een fotograaf voor hem sloeg. Het was prachtig om op de plek waar normaal B + W zat, tv-ploegen van over de hele wereld te zien. Ik had me niet gerealiseerd dat het zo mooi zou zijn: de aankomst van de koetsjes met de twee bruiden in wit en de drie bruidegomparen waarvan een in leer. Ook vergeet ik al die ontroerde wethouders, raadsleden en BN’ers niet toen de burgemeester ging aftellen tot het 12 uur was en de ceremonie kon beginnen. Al die trotse familieleden en vrienden op de publieke tribune in de raadszaal, nu aangekleed met rode rozen in kleine vaasjes. En die gigantische roze bruiloftstaart met de vier paartjes in suiker…

Nagenietend liep ik met een hoogblonde, zonnebankbruine dame even naar buiten, opgelucht dat het gelukt was. Maar tot mijn schok was voor het stadhuis een demonstratie aan de gang. Orthodoxe christenen protesteerden tegen het huwelijk. Terwijl ik hen verbijsterd aanstaarde, zette de blonde dame haar handen in haar zij en begon hen keihard uit te foeteren. Zij was als moeder er supertrots op dat haar zoon nu eindelijk met zijn man getrouwd was en daar hadden ‘enge gristenen’ geen bal mee te maken. Haar tirade blijft voor mij de mooiste herinnering.

20 jaar later ben ik gelukkig getrouwd met mijn eigen man, maar de LHBTI-emancipatie is helaas nog lang niet voltooid. Movisiecollega’s - en vele anderen – blijven daar keihard aan werken. Door bijvoorbeeld gemeenten bij hun LHBTI-beleid te inspireren en te ondersteunen maar ook via de Alliantie Verandering van Binnenuit, waarbij een groot aantal vluchtelingen- en migrantenorganisaties de acceptatie van LHBTI van binnenuit bevorderen. Wij als Movisie ondersteunen hen in dit belangrijke werk. Ook daar nemen steeds meer moeders en vaders het voor hun kinderen op en willen dat ze geaccepteerd worden zoals ze zijn. Een prachtig project.

En wil je meevieren dat nu iedereen kan trouwen? Amsterdam organiseert een speciaal programma rond het ‘homohuwelijk’ dat gelukkig nu ‘trouwen voor iedereen’ heet. Bekijk hier het programma.