Het verhaal van Amro riep bij mij de herinnering op aan Yasser. Zijn ouders woonden in Gaza, maar vluchtten tijdens de zesdaagse oorlog in 1967 naar Libië. Daar werd Yasser geboren, maar daar werd hij nooit geregistreerd. Zijn beide ouders overleden toen hij nog maar een kind was en hij werd in Libië als slaaf uitgebuit. Op 18-jarige leeftijd vluchtte hij naar Europa. Toen ik hem twintig jaar geleden leerde kennen zwierf hij eenzaam, ziek en wanhopig rond in Nederland.

Het stemt tot nadenken dat er in al die jaren kennelijk nog niet veel is veranderd. Dat nog steeds slechts een enkeling zich het lot van mensen als Yasser en Amro aantrekt. Ik vind dat typerend voor de kloof die er in onze samenleving is tussen de ‘haves’ en de ‘have nots’, tussen ‘onszelf’ en ‘de ander’. We zitten allemaal in onze eigen bubbel, waarin we ‘de ander’ niet meer ontmoeten. Dat leidt tot ontmenselijking en uitsluiting, niet alleen als het gaat om vluchtelingen, maar ook op de arbeidsmarkt, op de woningmarkt, in het onderwijs en zelfs in de zorg. En dat manifesteert zich steeds vaker in grensoverschrijdend gedrag, zowel thuis als in de publieke ruimte, zowel online als offline. De stijgende energieprijzen, de stikstofcrisis, en de krapte op de woningmarkt zetten de verhoudingen verder op scherp. 

Mijn wens voor 2023 is dat we ons collectief laten raken door verhalen van mensen als Yasser en Amro en van al die andere mensen die worden uitgesloten, gediscrimineerd, gemarginaliseerd. Dat we hun pijn voelen. En dat die verhalen ons inspireren en motiveren om, met al onze samenwerkingspartners, nieuwe wegen te vinden om de verbroken verbindingen in onze samenleving te herstellen.

Het is tijd voor 2023. Het is tijd voor iets nieuws!

- Janny Bakker-Klein, Voorzitter Raad van Bestuur Movisie