Moeders wanhopig door thuiswonende volwassen zonen
‘Er is geen respect meer: ik ben bang voor mijn zoon’
Verslaafd aan drugs, alcohol, gokken, geen werk, geen inkomen, schulden, agressie en verstoorde verhoudingen binnen het gezin: voor moeders, ook mantelzorgers met thuiswonende volwassen zonen die kampen met deze problemen, staat het water ze aan de lippen. Het hulpaanbod lijkt niet aan te sluiten op de zonen en dus stapelen de problemen zich op, waaronder ernstige depressie bij moeders. Waardoor ontstaan deze problemen? En wat stellen moeders voor als oplossing? Dit artikel is onderdeel van een driedelige serie waarin we inzoomen op de ervaren problemen van en veroorzaakt door thuiswonende volwassen zonen, vanuit het perspectief van de moeders, de zonen (deel 3) en de hulpverleners (deel 1).
Als een volwassen zoon wat langer thuis blijft wonen, dan hoeft dat niet problematisch te zijn. Ook al wordt ongehuwd zelfstandig wonen steeds gangbaarder onder jongeren met een Turks- of Marokkaans-Nederlandse achtergrond, is langer thuis wonen van zonen en dochters ook geaccepteerd, omdat er vaak vanuit huis wordt getrouwd. Maar wat nu als de thuiswonende volwassen zoon de leeftijd van veertig nadert en kampt met een veelvoud aan problemen? En hij hulp – en ondersteuningstrajecten vroegtijdig afbreekt door gebrek aan motivatie? Ouders, met name moeders, voelen onmacht en zijn overbelast, ook vanwege hun taken als mantelzorger. Dit signaal gaf Steunpunt Mantelzorg Utrecht eerder dit jaar af aan buurtteams, ggz en gemeenten.
