Nico Blok heeft een spierziekte en krijgt vanaf jongs af aan te maken met vooroordelen en stigmatisering. ‘Ook van dokters, die zelf bijna nooit een beperking hebben’, zegt hij. ‘Toen ik geboren werd zei de dokter meteen: “Er is iets goed mis.” Dat is het eerste stigma waar je tegenaan loopt: er is iets mis met jou. De artsen zeiden dat ik waarschijnlijk niet zou kunnen lopen, praten, of intelligent worden. Gelukkig had ik proactieve ouders die durfden te vechten tegen het systeem, want wat de dokters zeiden bleek niet te kloppen.’

Gymnasium

Nico mocht eerst niet naar het reguliere basisonderwijs. ‘Een kind met een handicap is te duur, vraagt te veel zorg, brengt te veel risico mee, zo dachten de basisscholen’, vertelt Blok. ‘Na drie jaar speciaal onderwijs mocht ik uiteindelijk toch naar het reguliere basisonderwijs, omdat m’n ouders uiteindelijk toch een basisschool wisten te overtuigen. Dat ging hartstikke goed. Daarna ging ik naar het gymnasium. Uiteindelijk ben ik afgestudeerd in economie aan de Universiteit Utrecht.’
Naast zijn studie en werk speelde Blok jarenlang op hoog niveau tafeltennis. Voor hem was het belangrijk dat er werd gekeken naar wat hij wél kan, in plaats van dat de nadruk werd gelegd op wat hij niet kan. Blok: ‘Ik begon met tafeltennis omdat ik een uitnodiging had gekregen voor tafeltennisles voor kinderen met een handicap. De trainer zei: ‘Jij hebt talent. Je moet hiermee doorgaan!’ Die positieve boodschap van één persoon zorgde ervoor dat ik jaren later een medaille won op de Paralympische Spelen.’

Zelfbeeld

Ook aan het begin van zijn werkende leven kreeg Blok te maken met vooroordelen en stigmatisering, onder andere in het contact met het UWV. ‘Op mijn zeventiende werd ik bij het UWV beoordeeld door twee artsen. Volgens de testen was ik volledig arbeidsongeschikt. En dat terwijl ik leerling gymnasium én topsporter was. Dat past toch niet bij elkaar? Maar het doet echt wat met je zelfbeeld, als ze zeggen: de arbeidsmarkt zit niet op jou te wachten.’

Via een recruiter die een artikel over hem had gelezen, kreeg Blok zijn eerste baan als beleidsmedewerker HR. Volgende banen vond hij via zijn netwerk. Zo werkte hij onder andere vijf jaar bij het ministerie van Economische Zaken. Blok: ‘Toen ik daar ging werken, heb ik het UWV geschreven dat ik beoordeeld wilde worden op wat ik wel kan, in plaats van op wat ik niet kan, en dat ik geen uitkering meer nodig had. De uitkering stopzetten was snel geregeld, maar van de herbeoordeling is het nooit gekomen.’

Arbeidsgeschikt!

‘Velen van ons zijn namelijk heel geschikt voor arbeid!’

Volgens Blok is het belangrijk om als het gaat om arbeid anders te kijken naar mensen met een beperking. Het huidige systeem biedt volgens hem niet genoeg ruimte en werkt stigmatiserend. ‘Een voorbeeld: als je op Google zoekt op gedeeltelijk arbeidsgeschikt, dan krijg je resultaten met gedeeltelijk arbeidsongeschikt.’ Er wordt altijd gekeken naar wat je niet kan. Waarom gebruiken we gedeeltelijk arbeidsgeschikt niet? We denken altijd over mensen met een beperking dat ze iets niet kunnen. Dat moet veranderen.’ Tegen beleidsmakers en onderzoekers zegt Blok dan ook: ‘Noem mensen met een arbeidsbeperking in beleidsstukken en rapporten niet ‘arbeidsongeschikten’. Althans, als je wilt dat werkgevers ons aannemen. Velen van ons zijn namelijk heel geschikt voor arbeid!’

Foto: Mathilde Dusol