Zwarte en witte vrouwen bundelen hun krachten

De tweede feministische golf, die ruim vijftig jaar geleden aan kwam rollen, heeft niet aan urgentie ingeboet. Sterker nog, het vieren van 8 maart is actueler dan ooit. Witte en zwarte vrouwen bundelen hun krachten. Agnes Samuel, een politiek actieve Surinaamse vrouw, blikt terug en vooruit. ‘Er is nu meer verbondenheid’.

Ze toont in haar lichte woonkamer in Den Haag trots de kleine sculptuur van metaal, die op een broche lijkt. Het ligt op een kistje met haar naam erop, samen met de tekst: Joke Smitprijs. 

Joke Smit (1933 – 1981) was een icoon van de vrouwenbeweging.  Met haar essay ‘Het onbehagen bij de vrouw’ dat in 1967 in De Gids verscheen, zette zij de tweede feministische golf in beweging. 

Vorig jaar ontving Agnes Samuel (1938) deze prijs. De jury: ‘Zij heeft echt veel betekend voor vrouwen in de Nederlandse samenleving. Agnes Samuel was in de jaren ’80 al zeer actief in de ‘Zwarte Migranten en Vluchtelingen Vrouwen Beweging’ en staat hiermee aan de wieg van veel politieke carrières. Zij moedigt vrouwen, en meer in het bijzonder vrouwen van kleur, aan de politiek in te gaan, omdat hun stemmen gehoord moeten worden. Het is heel mooi dat zij die groep bij de politiek betrekt.’

Dolle Mina’s 

Dat Agnes Samuel politiek actief werd en uiteindelijk kartrekker van een opleiding om zwarte vrouwen klaar te stomen voor de Nederlandse politiek, lag helemaal niet voor de hand. Opgroeiend in Suriname in een streng katholiek gezin, kreeg ze van haar vader te horen dat politiek niks voor vrouwen was. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ze vertrok naar Nederland voor de studie medisch analist. ‘Toen ik de Dolle Mina’s zag, dacht ik: ‘Wow, ik zit hier goed!’ Omdat zij zaken uitdroegen die ik belangrijk vond.’ De bedoeling was om terug te keren naar Suriname na de opleiding. ‘Maar ik dacht: ‘Pa zit lekker ver weg’, en toen ben ik lid geworden van de Partij van de Arbeid.’ 

Na de geboorte van haar zoon in 1964, liet ze zich omscholen. Ze kwam terecht bij het tegenwoordige ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS). Door haar werkzaamheden kreeg ze steeds directer met de politiek te maken. ‘Ik volgde bij de PvdA scholingen, cursussen en weekendtrainingen. Daar heb ik heel veel geleerd, ook van de Rooie Vrouwen. 

In die beginjaren was ze vaak de enige zwarte vrouw. ‘Soms werd je prima ontvangen en soms keek men mij aan met een blik van: ‘Wat kom je hier doen?’ Ze zeiden het niet, maar je voelde dat ze zo dachten. En soms waren ze heel blij, want dan konden ze vertellen dat ze een zwarte in hun midden hadden.’

Lees verder op KIS.nl 

Geschreven door: Astrid van Unen