Movisies 1 - maart 2022

Er is geen tekort aan zorg, maar een tekort aan menselijkheid lastig om met de risico’s om te gaan die met het leven met dementie gepaard gaan. In het regeerakkoord van Rutte-IV wordt Alzheimer – een van de vormen van dementie – als een ziekte gezien. Het zou niet over de ziekte moeten gaan, maar over ‘léven met.’ Dementie gaat over het hele leven, dementie houdt niet om vijf uur ’s middags op.’ Wat is er nodig om het tij te keren? ‘We moeten kritisch naar onszelf kijken. Niet wijzen naar zorgorganisaties, politiek of onderzoeksbureaus. De vraag is: wat kunnen wij zelf doen om het systeem te veranderen? Wat kunnen wij morgen anders doen? Anders kijken is anders doen, daar ben ik van overtuigd. We zullen anders naar mensen met dementie moeten gaan kijken. Hen als medemens zien. Niet als ‘case numbers’. Wij zijn het die het systeem kunnen corrigeren. Laten we dat dan ook doen. Nu.’ Meer geld? ‘De verandering die nodig is, gaat niet over meer geld naar de zorg. Geld kan ons weerhouden om het over essentiële zaken te hebben. Geld zorgt er soms voor dat er een projectgroep wordt opgestart waar wéér bedacht wordt wat voor mensen werkt. We praten te veel en doen te weinig. Nogmaals: er is een tekort aan menselijkheid. Menselijkheid zit in kleine dingen. Een aanraking, gebaar, glimlach. Slingers ophangen voor de verjaardag. Een knuffel. Hier op de gesloten afdeling eten we met elkaar. Maar waarom schuift er nooit een arts of fysiotherapeut bij ons aan om samen te eten? Waarom zijn we verdeeld in wij-zij?’ Wat zeg jij tegen mensen die in de zorg werken? ‘Het leven in dit woonzorgcentrum voelt als zorg. Op dit moment lopen er zes zorg- medewerkers rond en een welzijnsmedewerker. Is dat de juiste verhouding? Even los van de vraag of leven in een verpleeghuis wenselijk is, hoe kunnen we ervoor zorgen dat mensen hier léven? Mijn huisgenoot Ad was hier net, hij zei: ‘Het is hier op zich prima, maar ik kan niets zelf.’ Hij is in alles afhankelijk. Dat is wat. Denk eens in dat het over jou gaat! Hoe zou jij willen leven met dementie? Als iedereen die in de dementiezorg en -ondersteuning werkt zich nou eens deze vraag zou stellen!’ Hoe lang wil je hier blijven wonen? ‘Ik heb geen einddatum. Dit is geen project. Ik ben geen verandermanager, dat zou niet eerlijk zijn. Dan is er ook geen gelijkwaardigheid in de relatie met mijn huisgenoten. Het is een manier van leven. Het is mijn manier om zo dicht mogelijk bij de kern te komen. Het is niet altijd gemakkelijk om deze visie uit te dragen. Soms stuit ik op oude patronen. Dan rekenen mensen me af op mijn leeftijd. Zorgbestuurders die tegen me zeggen dat zij er ook zo over dachten toen ze jong waren. Zo’n uitspraak begrijp ik niet. Als je iets ten goede kunt wenden, moet je dat nú doen. Leeftijd is een non-argument. >> 5

RkJQdWJsaXNoZXIy OTE0NDk=