Maar als alle organisaties in Nederland zulke diploma’s verplicht gaan stellen, worden veel uitstekende maar ongediplomeerde ervaringsdeskundigen buitengesloten. In een levendige uitwisseling met de deelnemers van de workshop blijkt dat er volop draagvlak bestaat voor diploma-alternatieven zoals het skills-paspoort of een ervaringsdeskundige vorming via het meester-gezel-principe (lees ook het slotgedeelte van het artikel Aan de slag met ervaringskennis en ervaringsdeskundigheid op movisie.nl). In het verlengde van de kwestie skills-paspoort versus klassiek diploma komt ook de beloning van ervaringsdeskundigen aan de orde. Mijn mede-sidekick Christina Visrabian, ervaringsdeskundig op het gebied van de toeslagenaffaire en werkzaam in een Amsterdams buurtteam, schetst hoe hard ze heeft moeten knokken voor minstens gelijke beloning van haar werk ten opzichte van andere buurtteammedewerkers. Ze doet hetzelfde werk, met daarbij als belangrijk extra dat zij van binnenuit eenzelfde beleving en ervaring meeneemt van wat cliënten meemaken, waar alle betrokkenen profijt van hebben. Zo kan zij naar de professionele wereld overbrengen of vertalen wat mensen doormaken. En hoe je hier beter bij aan kunt sluiten. Andersom kan zij vaak heel makkelijk en snel in verbinding komen met cliënten, omdat Digitale training voor cursusleiders. mensen vlug duidelijk wordt dat Christina zelf ook uit omstandigheden komt waar zij nu zelf in zitten. Toch, al brengt Christina dit perspectief als waardevol extra mee, een minstens gelijke beloning zoals de ‘reguliere’ collega’s die krijgen, was bepaald geen vanzelfsprekendheid. Ervaringsdeskundigheid wordt in het werkveld vaak geframed als simpel en tamelijk enkelvoudig werk Ik herken dat uit de talloze verhalen van ervaringsdeskundigen die ik door de jaren heen hoorde. Naar mijn idee speelt hierbij, naast een te belangrijk accent op ‘echte’ diploma’s als maatstaf, ook mee dat ervaringsdeskundigheid in het werkveld vaak onterecht wordt geframed als simpel en tamelijk enkelvoudig werk: je vertelt je verhaal over wat je heb meegemaakt, hoe je daardoor in de kreukels raakte en hoe je daar weer uit bent gekomen. Daarmee inspireer je mensen die nog in het soort penarie zitten waar jij ook inzat, en klaar is Kees. Dit vooroordeel, deze instrumentele kijk en daarmee de onderschatting van wat ervaringsdeskundigheid allemaal vermag, heb ik in mijn jaren als ggz-ervaringsdeskundige zelf ook regelmatig ervaren. 2 FEBRUARI: digitale training voor cursusleiders Herstellen doe je Zelf (HdjZ) Binnen de wereld van zelfhulp en ervaringsdeskundigheid is de cursus Herstellen doe je zelf (HdjZ) van kenniscentrum Phrenos al lange tijd een vaste waarde. Ik geef vandaag samen met vakgenote Sacha van Geel een training voor cursusleiders van HdjZ, onder de vlag van Phrenos. We werken en oefenen met vijf ijkpunten, waarvan ‘laten zijn wat er is’ voor veel vakgenoten, maar ook voor mijzelf, wellicht de moeilijkste is. Niet overal verantwoordelijkheid voor willen nemen, ook als dat ongemakkelijk voelt, of als je merkt dat een groep vindt dat jij het als cursusleider op moet lossen als er ongemak in een groep ontstaat – dat valt niet altijd mee. Maar als je merkt dat mensen of een hele groep verantwoordelijkheid oppakken, mede omdat jij ze het gras van verantwoordelijkheid niet voor de voeten wegmaait, dan heb je door iets te ‘laten zijn’ daarvoor ruimte geboden. Of je nu ervaringsdeskundige bent, of een ander vak of perspectief hebt: met deze inzichten kunnen we allemaal mooie stappen zetten! 33
RkJQdWJsaXNoZXIy OTE0NDk=