Movisies 1 - februari 2018

COLUMN Ik ben geboren en opgegroeid in de Schilderswijk in Den Haag. De eerste keer dat ik echt in contact kwam met autochtone leeftijdsgenoten, vriendschappen met hen ontwikkelde, was pas toen ik op de universiteit zat. Dat is misschien wel illustratief voor de kloof tussen groepen in onze samenleving. In de grote steden heeft een groot deel van de bevolking een niet-Nederlandse achtergrond. Hoe moeten deze mensen integreren? Deze vraag wordt al decennia lang gesteld. Ik vind dat we genoeg hebben gesproken over integratie. Laten we het hebben over samenleven. Een wederzijds en organisch proces waarbij twee entiteiten integreren. De nieuwkomers kunnen we eigenlijk geen nieuwkomers meer noemen. Ze zijn onderdeel van de samenleving en zeker in de Randstad behoren zij allang niet meer tot de zogeheten ‘big minorities’. De grote vraag is natuurlijk hoe we dat samenleven werkelijk voor elkaar krijgen. Er zijn allerlei oorzaken en mechanismen die de bubbel waarin we leven in stand houden. Die ervoor zorgen dat we ons in onze eigen comfortzone blijven ophouden. Neem bijvoorbeeld de doorgeschoten sociale individualisering die aanzet tot wantrouwen en angst, die breekt met familie- en gemeenschapsstructuren. We kennen elkaar nauwe- lijks en hebben vaak een ongenuanceerde beeldvorming over elkaar. Beeldvorming die media en sociale media in stand houden, vaak zelfs versterken. Ik kan niet in een glazen bol kijken en beschik niet over het Ei van Columbus om dit zomaar te veranderen. Wat volgens mij belangrijk is, is dat we op een meer holistische manier maatschappelijke vraagstukken analyseren en oplossen. Nu doen we dat, politici lopen daarbij voorop, op een ad hoc manier waarbij we vooral korte termijn- oplossingen bedenken die elkaar bovendien vaak in de weg zitten. Denk bijvoorbeeld aan investeren in veiligheid en keihard bezuinigen op armoedebestrijding. Of investe- ren in campagnes om eenzaamheid te bestrijden terwijl je het sociaal-maatschappelijk domein in de stad kapot bezuinigt. Kortom, er is een alternatieve visie nodig om de sociale cohesie te versterken in de samenleving. Het is geen eenvoudig vraagstuk. Maar verandering kan ook op kleine schaal beginnen. Koppel bijvoorbeeld klassen op witte scholen structureel aan klassen op zwarte scholen. Zorg dat ze een dialoogprogramma hebben dat langer dan een schooljaar duurt. Zorg dat deze leerlingen, die in een totaal verschillend sociaal milieu opgroeien, echt met elkaar in gesprek gaan en leren samenleven. Zo breng je mensen bij elkaar die meer met elkaar gemeen hebben dan ze vooraf dachten. Samen naar Studio Voetbal kijken. Erachter komen dat je een passie deelt voor gamen of piano spelen. Segregatie ga je tegen door mensen met elkaar te verbinden en te leren etnisch overstijgend naar elkaar en de samenleving te kijken. En zolang je elkaar niet treft, ontstaat er geen verbinding. Nordin Tahboun werkt als beleidsadviseur bij Adviesgroep BMC Implementatie. Hij is daarnaast jarenlang betrokken geweest bij Multicultureel Jongerengeluid (MJG) in Den Haag. Laten we stoppen met integreren en beginnen met samenleven Koppel klassen op witte scholen structureel aan klassen op zwarte scholen