COLUMN Veel kinderen met bejaarde ouders hebben in de coronaperiode plotseling afscheid moeten nemen van een ouder of zelfs van beide ouders. Dat maakt het afscheid intens verdrietig, maar voor mijn mantelzorgende zus en mij betekende de dood van onze ouders ook een bevrijding. Mijn vader van bijna 95 was altijd al een ‘ouwe taaie’ geweest, zoals mijn nichtje het noemde. Maar de lockdown bleek voor hem een drama. Hij kon mijn demente moeder op de gesloten afdeling niet bezoeken, kon niet meer naar de dagbesteding en kreeg ook niet de fysiotherapie die hij na een hartoperatie juist zo nodig had. Opeens kondigde hij aan dat hij niet meer wilde eten. Toen ik bezorgd in Eindhoven bij hem aankwam, zat hij rustig in zijn leunstoel televisie te kijken. Ik gaf aan dat als hij niet meer wilde eten dat dat het einde betekende. Hij boog naar me toe en zei achter zijn hand: ‘ik wil nog wel eten maar alleen nog lekkere dingen’. Vanaf die tijd at mijn vader geen broccoli meer, maar gaven we hem ‘haringkies’, warme peertjes, watermeloen, toetjes, huzarensalades, droptoffees en elke dag een pilsje. Een paar maanden later kwam hij zijn bed niet meer uit. Het einde leek opnieuw nabij en de palliatieve fase startte. De medicijnen werden gestopt. Ik ging bij mijn zus inwonen om dichtbij te zijn en de helft van de mantelzorg over te nemen. Voor mijn zus werd die zorg te zwaar. Elke keer als zij de afgelopen jaren een weekendje weg wilde, belde iemand en moest zij terug om van alles te regelen. Maar pa krabbelde weer op en bleef snoepen, de krant lezen, tv kijken en zijn pilsje drinken. We zagen elkaar vaker dan ooit. Hij had een mooie zomer: voetbal, wielrennen en Olympische Spelen. De palliatieve fase duurde en duurde en hield na de wettelijke periode op. Vanaf dat moment moesten mijn zus en ik nog meer zorgen en liepen de spanningen op. Ook thuis werd gemord, want mijn man en ik hadden nog nooit zo lang gescheiden gewoond. Elke woensdag reisde ik naar Amsterdam om hem en mijn verstandelijk gehandicapte zoon te zien. Ook mijn werk voor Movisie ging door. Mijn zus en ik zijn dol op elkaar maar na maandenlang verplicht samenwonen werd dat warme gevoel een stukje minder. En toen overleed mijn moeder (91) na een beroerte. Mijn vader liet een traan toen ik het hem vertelde. Het was de eerste en enige traan die ik ooit van hem zag. Maar de volgende dag was hij het vergeten. Samen met zijn lievelingsverzorgster vertelde ik nogmaals dat ma was overleden, maar de dag erop moest zijn zus het hem opnieuw vertellen. Daarna lieten we het zo. Twee weken na zijn Julia overleed ook haar Romeo. Pa hoefde zich geen zorgen meer over zijn vrouw te maken en kon het leven eindelijk los laten. 66 jaar waren ze getrouwd en 74 jaar verliefd. Wie doet ze dat na? Mijn zus en ik namen met een goed gevoel afscheid. Het mantelzorgen was mooi geweest. Paul van Yperen, Movisie 66 jaar getrouwd en 74 jaar verliefd Het mantelzorgen was mooi geweest
RkJQdWJsaXNoZXIy OTE0NDk=