BESTAANSZEKERHEID Tekst: Evelien Vos | Foto’s: Robert Lagendijk Dak- en thuisloze jongeren in Nederland zijn een bijna onzichtbare groep. Terwijl ze wachten op een eigen plek, proberen ze hun leven overdag zo normaal mogelijk te houden. En dat is niet gemakkelijk als je er alleen voor staat, vertellen Hayden en Imane. ’Mijn naam is Imane. Ik ben 24, werk als verpleegkundige en heb sinds twee jaar mijn eigen appartement in Den Haag. In de eerste week heb ik vijf muren roze geverfd en ik voelde me er gelijk thuis. Alleen aan de stilte moest ik wennen. Drie jaar was ik dakloos. Toen ik 19 was, heb ik besloten mijn hoofddoek af te doen. Vanuit mijn cultuur is het heel onbeschoft als je dat doet. Mijn moeder respecteerde me niet meer. Ze sloeg me vaak en schold me uit. Het werd steeds erger. Op mijn studie verpleegkunde leerde ik te reflecteren op mijn eigen gedrag en manier van denken. Thuis voelde ik me niet veilig. Ik leefde in een soort bubbel met mijn moeder en broers en zus. Toch probeerde ik mezelf te redden. Dat doet een mens automatisch. Stel je voor je verdrinkt bijna in de zee, dan probeer je ook nog ergens heen te zwemmen. Uiteindelijk heb ik bij mijn studieloopbaanbegeleidster m’n verhaal gedaan, zij gaf me de bevestiging dat het niet gezond was om zo te leven. Niet veel later heb ik, nadat ik weer geslagen was, de politie gebeld. Ik dacht: het is nu voor mezelf kiezen of voor hen kiezen – en het is de beste keuze die ik ooit gemaakt heb. Maar dat dacht ik niet gelijk. Ik dacht: nu is het einde van de wereld.’ Dak- en thuisloze jongeren ’Ik dacht: nu is het einde van de wereld’ Imane: ’Ik ben eerlijk tegen mezelf ben geweest. Imane, je bent dakloos: fiks iets voor jezelf.’ 12
RkJQdWJsaXNoZXIy OTE0NDk=