Waarom heb ik een jaar gewacht met die sleutels naar mijn buren? Aan mijn buren ligt het niet. Ze passen op het huis als iemand op vakantie is. Ze vegen de stoepen schoon als het sneeuwt. Ik denk dat we nog geen echt onderdeel waren van de buurt. Onze buren wonen hier al jarenlang. Wij zijn dat nieuwe jonge stel.

Lastig

Ik vind het best lastig: nieuwe contacten aangaan, verbindingen leggen, integreren in een nieuwe buurt. Het vraagt om een actieve houding, gelegenheid om elkaar te ontmoeten en kansen in de buurt. Dat is lang niet voor iedereen vanzelfsprekend. Daarom zie je collectieve voorzieningen ontstaan. Gemeenten, welzijnsorganisaties en bewoners creëren samen mogelijkheden om elkaar te ontmoeten. Bijvoorbeeld om bewoners van een buurt dichter bij elkaar te brengen.

Werkateliers

Stel dat dit soort voorzieningen in mijn buurt waren georganiseerd: had ik mijn sleutel dan sneller aan de buren gegeven? En wat voor collectieve voorzieningen passen bij mij? Ik weet dat er veel mogelijk is. En dat er niet één succesformule is. Dit jaar gaat Movisie in drie werkateliers hierover aan de slag met gemeenten en welzijnsorganisaties. Hoe kun je de effecten van een collectieve voorziening het beste in beeld brengen? En hoe verbeter je de kwaliteit van je aanpak? Wat beschouwt jouw organisatie eigenlijk als succesvol?

Opluchting

Voor mij is de vraag: is het afgeven van sleutels aan buren een teken van integratie? Of streef je als organisatie eigenlijk naar iets anders? Sinds ik mijn sleutels heb afgegeven, hebben mijn buren al een paar keer mijn hond uitgelaten. Door vertragingen kon ik niet op tijd thuis komen en met de sleutel konden zij gemakkelijk even in en uit. Een opluchting voor onze hond maar ook voor mij. Ik voel mij steeds meer onderdeel van onze buurt.

Deze blog is eerder verschenen op Zorg+Welzijn