Mijn tienertijd kan ik beschrijven als een grote hormonale chaos. Ik was om de haverklap verliefd en voelde me niet geheel comfortabel in mijn eigen lichaam. Met mijn 1,78 (nee zeker geen 1,80, stel je voor!) torende ik op mijn 14e boven menig klasgenoot uit. Wat dat uitmaakt vraag je? Mijn beeld van vrouwelijkheid was dat je klein moest zijn, in elk geval kleiner dan de jongens.

Goed voorbeeld doet volgen?

Ik wilde eigenlijk net als mijn rolmodellen zijn, in mijn geval the Pussycat Dolls. Betere voorbeelden dan sexy dansende zangeressen kun je je eigenlijk niet wensen toch? Natuurlijk wist ik wel dat ik hard moest leren om iets van mijn toekomst te maken, daar zat ik tenslotte voor op het vwo. Maar toch, ergens diep van binnen, voelde het op dat moment belangrijker om aantrekkelijk gevonden te worden door de jongens in mijn klas. Ontzettend goede cijfers halen was niet iets waar ik in het verleden aantrekkelijk door werd gevonden.

Op de basisschool werd ik soms een ‘nerd’ genoemd, niet echt iets wat je als tienermeisje met een gezonde portie onzekerheid wilt nastreven. Ik deed er dus alles aan om op de middelbare school niet op te vallen als slim. Vakken als wiskunde en natuurkunde (waar ik eigenlijk best wel heel goed in was) liet ik links liggen. Zelfs al vond ik ze stiekem wel interessant. In de woorden van F. Scott Fitzgerald: ‘that's the best thing a girl can be in this world, a beautiful little fool’.

Misschien is dat wel waarom ik uiteindelijk besloot communicatiewetenschap te studeren. Een studie met 80% vrouwen in de zaal. Ondertussen ben ik 25 en ben ik heel blij met het werk wat ik mag doen. Het maakt me inmiddels niet meer uit dat ik soms de langste ben in een groep, ik durf zelfs hoge hakken aan! Toch vraag ik me wel eens af wat er zou zijn gebeurd als ik mijn eigen intelligentie niet zo had weggecijferd. Was ik dan natuurkundige geworden?

Pauline Veesntra, Doetank Peer