Uiteindelijk heeft de gemeente besloten om de bakken helemaal weg te halen. Nu wordt aan ons als bewoners gevraagd om ons glas en plastic vijf kilometer verderop weg te brengen. Daar staat een bak naast de plaatselijke supermarkt.

Nu ook nog dit

Deze boodschap werd in een brief van de gemeente meegedeeld. De reactie? Een deel van de wijk is in rep en roer. Buurtbewoners zeggen: ‘Eerst verdween de brievenbus al, die staat ook bij de supermarkt. En nu ook nog dit!’ Tegelijk laat de gemeente weten dat ze beleid ontwikkelt zodat we langer en met plezier thuis kunnen wonen.

Mis

Ik zie de goede bedoelingen van de gemeente. De bewoners klagen, er is niet direct een alternatief maar er is wel een oplossing. Waarom gaat het dan toch mis?

Alleen gaat sneller

Een fundamentele stap die vaak overgeslagen wordt, is het betrekken van de mensen waar het om gaat. Dat kost tijd, dat weet ik. Het gezegde ‘alleen gaat sneller, samen kom je verder’ geldt bij uitstek voor dit soort situaties.

Standhouden

Ik las laatst dat een gemeente het uitgangspunt heeft: nooit over burgers, altijd met burgers. Het zou mooi zijn als we dat allemaal proberen te doen: bestuurders, welzijnsorganisaties, welzijnsprofessionals en politici. Waarschijnlijk duurt het dan langer voordat beleid uitgevoerd wordt. Maar ik denk ook dat het langer standhoudt.

Gemeenschappelijk plan

Ik denk dat ik maar eens aan mijn gemeente ga vragen hoe we in de wijk samen tot een gemeenschappelijk plan kunnen komen. Dat begint dan bij de glasbak en de plasticbak. Maar wie weet wat er nog meer uit komt.

Ton van Elst was adviseur, coach en trainer Sociale Zorg bij Movisie.

Dit blog is eerder verschenen op Zorg+Welzijn