‘Het kan toch niet zo zijn dat die jeugd iedere dag voorbij mijn huis fietst.’ De man liep steeds roder aan. Hij ging weer zitten en depte zijn voorhoofd af met een zakdoek, zijn vrouw legde een hand op zijn schouder. De man zat nog niet of iemand achter in het gemeentezaaltje sprong op en riep uit: ‘het zijn anders ook mijn kinderen die op die nieuwe school komen.’ Ik kwam er als gespreksleider al snel achter dat deze mensen al zeven jaar bij elkaar in straat woonden en nooit kennis hadden gemaakt. Laat staan dat ze het hadden gehad over de nieuwbouw van de buurtschool. Zo bleek het makkelijk ruziemaken op de inspraakavond.

Of het nu gaat om de plaatsing van windmolens, de uitbreiding van een psychiatrische inrichting of de komst van een AZC, het valt me keer op keer op dat mensen slecht in staat zijn om met elkaar te praten over onderwerpen waarvan ze denken dat ze erover van mening verschillen. We zijn bang geworden voor elkaar.

Contact om het contact

Mijn indruk is dat de oorzaak van deze dynamiek het gebrek aan contacten is die niet geladen zijn door splijtende onderwerpen zoals windmolens of AZC’s, maar gewoon contact omwille van het contact. Het gevolg is dat als er dan eens iets gebeurt mensen elkaar overvallen met meningen en standpunten die nooit eerder onderwerp van gesprek zijn geweest. En als je niet weet wat iemand anders beweegt is het verdraaid moeilijk om rekening te houden met elkaar.

Lees verder op Buurtwijs.nl