Blog: hoe je met monitoring mevrouw Sjaan beter kunt ondersteunen
Vier sociaal werkers druppelen al pratend binnen om met mijn collega en mij te praten over hoe zij de resultaten van hun werk in beeld kunnen brengen. Vol passie vertellen ze over hun vak: van een interventie voor jongeren in een kwetsbare positie tot de begeleiding van vrijwilligers van de brievenbrigade. En de begeleiding van eenzame mensen zoals mevrouw Sjaan, die op driehoog achter woont en sinds het overlijden van haar man eigenlijk nauwelijks meer de deur uitkomt.
De werkers zijn op zoek naar een manier om in beeld te brengen wat zij voor Sjaan en andere inwoners betekenen. Belangrijk is daarbij dat een nieuwe manier van monitoren geen extra administratieve last gaat betekenen. Zij moeten al zoveel aan administratie doen dat het soms ten koste gaat van het werk in de wijk, zoals het ondersteunen van mevrouw Sjaan.
Wat gaat er schuil achter de woorden ‘administratieve lasten’? Wat je als last ervaart wordt vaak bepaald door hoe nuttig je iets vindt in het licht van het doel dat je wilt bereiken. Zo schrijft een vriendin altijd graag in haar hardloopdagboek hoe ver en lang ze heeft gerend, en wat haar pijntjes en mentale hobbels onderweg waren. Dat vindt ze geen last maar juist heel zinvol. Het helpt haar om zich te motiveren en te leren voor de volgende hardlooptocht. Wat deze werkers dus eigenlijk aangeven is: zorg ervoor dat monitoring aansluit bij en ten dienste staat van ons dagelijks werk.
Gezocht: wijkteamleden die bezig zijn met volgen en laten zien wat ze bereiken!
Movisie is bezig met een project waarin we inventariseren op welke manieren sociale professionals in wijkteams de resultaten van hun werk volgen en inzichtelijk maken. We willen graag meer weten over hoe professionals deze informatie duiden en vervolgens gebruiken in hun dagelijkse werk. Ben jij hiermee bezig en wil je je ervaringen hiermee in een persoonlijk interview met een Movisie-medewerker delen? Neem dan contact op met Sanneke Verweij.
Ik zie vaak situaties waarin professionals van alles moeten registreren. Zodat de gemeente en het management de gewenste informatie krijgen. Maar de professionals zelf en de inwoners hebben er weinig baat bij. Van aantallen bezoekers, tot financiële afwegingen en tot verplichte vragen over de zelfredzaamheid. De baten en lasten van monitoren zijn dan ongelijk verdeeld. We vergeten soms dat monitoren een werkwoord is. Idealiter is het, zoals ook de gedachte is achter het Kwaliteitskompas, een gezamenlijk proces waarin inwoners, professionals, managers en gemeenten samen werken en leren van de resultaten van hulp en ondersteuning.
Met de vier sociaal werkers bespraken we hoe dat bij hen vorm kan krijgen voor het beoogde resultaat ‘het versterken van sociale netwerken’. Samen met partners en inwoners kun je bedenken wat dit doel concreet betekent in jouw stad en welke activiteiten dan het beste werken. Vervolgens kun je met een eenvoudige vraag bij inwoners in beeld brengen of hun netwerk sterker is geworden. Die informatie kan je benutten in het werk met inwoners, om activiteiten beter te richten en om van te leren. Bij de sociaal werkers borrelden de ideeën spontaan naar boven. ‘Het vuur gaat aan’, constateerde een van hen. Waarom? Monitoring was niet langer een last die ten koste gaat van het dagelijks werk, maar een handvat om mevrouw Sjaan beter te kunnen ondersteunen.
Sanneke Verweij is adviseur Kwaliteit en Outcome bij Movisie.
Dit blog maakt onderdeel uit van een drieluik over grenzen aan monitoring. Lees ook het artikel Monitoring moet de inwoner dienen, dan krijg je de professional mee en het interview met Jeanette Telder van WIJeindhoven over de toepassing van het instrument Wat telt.
