Bob (88): ‘In de zorginstelling waar ik alleen woon, helpen ze me vooral met mijn medicijnen en steunkousen. De zorg voldoet zeker. Doordat ze veel met me praten, helpen ze mij overeind te blijven. Ik heb geen internet en daar zouden mijn ogen ook te slecht voor zijn; de krant lezen lukt al niet, en met moeite kijk ik soms tv. Wel lukt het sinds kort met behulp van fijne apparatuur om – na zes jaar – weer boeken te lezen. Dat gaat voortvarend, in vier weken tijd heb ik drie dikke pillen doorgewerkt.’

'Doordat ze veel met me praten, helpen ze mij overeind te blijven'

Nogal wat meegemaakt

‘Door corona zijn mijn klachten erger geworden. Ik werd steeds dover en m’n ogen werden steeds slechter, ondanks de ziekenhuisbezoeken. Toen ik nog geen boeken kon lezen, was het leven soms erg eenzaam, al kwamen er wekelijks wel kinderen of kleinkinderen langs. Maar ik mocht natuurlijk maar één persoon per keer ontvangen. In die tijd was ik met behulp van een dictafoon bezig om een boek te schrijven over mijn leven. Vanwege de lockdown mocht ik de vrijwilliger die me hielp met schrijven niet meer thuis ontvangen. Mijn dochter heeft toen geholpen, want ik wilde heel graag mijn boek afkrijgen voor het geval ik zou komen te overlijden.’

Met mondkapjes door elkaar heen praten

‘Voorheen ging ik drie keer per week naar de ouderensoos. Nu mag dat nog maar eens per week, twee uurtjes. Dat is kort, maar toch een breekpunt in de week. We moeten daar anderhalve meter afstand houden en dragen mondkapjes. Stel je voor: allemaal oude mensen die graag iets tegen elkaar willen zeggen, mét een mondkapje op. Er wordt heel wat door elkaar heen gepraat en met mijn slechte gehoor versta ik lang niet alles. Toch ga ik er graag heen.’